Amazonka #16

Wielki wybuch i towarzyszący mu huk przerwał nieustanną melodię krzyków i uciszył ludzi, będących ofiarami napadu na prezydenta. Po sali powoli przemieszczał się wielki obłok w odcieniu smolistej czerni. Był tak gęsty, że ludzie, którzy byli nim otoczeni, nie mogli zobaczyć tego, co dzieje się niecały metr dalej od nich. Początkowy szok przemienił się w jeszcze większą panikę. Tym razem ludzie bez opamiętania zaczęli biec w przeróżne strony, zderzając się ze sobą i przydeptując po tych, którzy potknęli się o własne nogi i upadli na zimną posadzkę. Słowo „chaos” nie pasował już w ogóle do tego, co się tam działo. Wyjściem z tej sytuacji było wydostanie się z sali, lecz i to było nieosiągalne dla większości. Ludzie, przesiąknięci do granic możliwości lękiem o swoje życie, zaczęli rzucać się jeden na drugiego, często atakując policjantów i agentów do zadań specjalnych. Ci drudzy sprawnymi ruchami uniemożliwiali atak cywilowi i ściągali go na ziemię. Za to ci pierwsi, kompletnie nieprzygotowani na taki sytuacje, wyciągnęli broń i zaczęli strzelać. Niewinni obrywali pociskiem w kończyny, a także w brzuch i czaszkę. Tonąc w kałuży własnej krwi, modlili się, aby śmierć nadeszła szybko i zabrała ich z tego piekła. Żaden nigdy nie spodziewałoby się, że będzie mu dane umrzeć tak młodo i w takim miejscu. Większość miała nadzieję, że będąc na konferencji samego prezydenta, zdobędą sławę i szacunek podwładnych, a tym samym wyższe stanowisko i ciekawszą pracę. Kiedyś żądali szczęścia i długiego życia, teraz błagali o szybkie zejście z tego świata.

***

To, co działo się na sali, przerażało go. Nigdy nie spodziewałby się, że znajdzie się w takim miejscu i zobaczy tyle ludzkiego cierpienia i krwi. Jego opanowanie i spokój staczały się do granicy wytrzymałości. A kiedy kobieta, która krzykiem rozpoczęła ten zamęt, upadła na posadzkę tuż obok, a z jej głowy przez małą dziurkę w tętnicy na szyi wypłynęła lawa krwi, załamał się od środka. Przyglądał się prosto w jej oczy, które powoli gasły, gubiły blask życia. Przez ułamek sekundy widział Śmierć, śmiejącą mu się prosto w twarz.

- O Boże – wyszeptał zachrypłym głosem i poczuł jak na jego brzuchu opiera się jakiś ciężar, który bujał się we wszystkie strony. Chwilę później przed twarzą ujrzał metalowe narzędzie, zadające śmierć i delikatną kobiecą dłoń. Jego serce zaczęło bić jak oszalałe. Z lekkim oporem podniósł nieznacznie głowę. Ujrzał ją. Klęczała, oparta klatka piersiową o jego brzuch. Trzymając w dłoni pistolet, wpatrywała się w jego twarz ze spokojem, który pokazywał, że ma doświadczenie w takich sytuacjach. Ilustrowała go wzrokiem i z chwilowym lękiem zatrzymała dłoń w powietrzu. Sekundę później uśmiechnęła się delikatnie. Przyciągnęła dłoń do siebie i wycelowała. Nie słyszał wystrzału, ale poczuł opadający proch, który drażnił jego w nos. Podrapał się w niego zdrętwiała ręką, nadal wpatrując się w kobietę, która strzelała z wielką wprawą do oszołomionych policjantów. Myślała, że skoro na niego nie patrzy, to o nim zapomniała. Delikatnie podniósł się na łokciach i momentalnie poczuł opór, który stawiała, wyciągnięta ku niemu, ręka dziewczyny. Opierając ją władczo o jego klatkę piersiową, nakazała:

- Leż i nie podnoś się. Chyba, ze chcesz strącić coś więcej niż własną godność.

Usłuchał i głowił się nad tym, dlaczego sądziła, że stracił godność. Czy zrobił coś nieodpowiedniego? Nie pamiętał, miał pustkę w głowie.

***

Wszystko wymknęło się spod kontroli. Według jej dobrze przemyślanego planu, miała być już w drodze do Kanady z czystym sumieniem, że wyprzedziła straszną dziewiątkę i ocaliła prezydenta.

A tymczasem klęczała, ochraniając własnym ciałem młodego chłopaka, który ją zmienił za pomocą kilku słów. Dostrzegł w niej coś więcej niż Amazonkę – bezduszną morderczynię. Dał jej szansę, której nie chciała zmarnować. Teraz jej priorytetem było wydostać stąd Chrisa. I to szybko. Nie chciała, aby obrazy, które tu zobaczył, dręczyły go w koszmarach co noc aż do końca życia. Wiedziała, że mają one przeklętą moc zmieniania osobowości. Sama była tego niezbitym dowodem. Tak bardzo chciała by być znów beztroską, szczęśliwa dziewczyną. Chciała się cieszyć z każdej chwili, tańczyć z marzeniami, a nie wciąż myśleć jak odebrać to innym.

To przez Akademię i szalonych ludzi została pozbawiona tego wszystkiego. W szybkim czasie musiała stać się samodzielna i bezuczuciowa. Zmuszona była dorosnąć. Już jako dziesięciolatka była dostrzegana przez innych jako doświadczona życiem kobieta, która nie liczyła się z niczym. Nienawidziła tego odosobnienia od swoich rówieśników. Gdzieś w głębi chciała być normalna i dzięki Christopherowi taką się stała. I nie chciała tego już zmieniać, dlatego musiała go ocalić. Wiedziała, że mógł jej jeszcze wiele pokazać i nauczyć o życiu. Nie tym przepełnionym krwią i odgłosem broni, lecz tym monotonnym i całkiem szczęśliwym.

Wycelowała i strzeliła. Kolejny spanikowany policjant leżał na ziemi. Jednak nie zabiła go, tylko zraniła w udo, przez co nie mógł wstać i dalej strzelać. Innemu jednym, sprawnym strzałem wytrąciła broń z dłoni. Wiedziała, że w tłumie stóp nigdy go nie odnajdzie. Nie skupiała się tylko na tym. Wyszukiwała także drogi ucieczki.

- Mam – szepnęła. Złapała pod ramię chłopaka i podniosła go szybkim ruchem z ziemi. Zaciągnęła ich dwoje pod najbliższą ze ścian i kopnęła mocno drzwi z solidnego drewna. Szybko wypadły z zawiasów. Odepchnęła je i razem znaleźli się w ciemnym pomieszczeniu. Wymacała dłonią kontakt i włączyła światło.

Wylądowali w małym gabinecie z zasłoniętymi żaluzjami oknem. Przed nimi stało wielkie biurko, pokryte kolumnami z papierów i faktur, a za nimi pysznił się skórzany, obrotowy fotel, na którym posadziła zszokowanego Chrisa. Z małymi trudnościami założyła z powrotem drzwi na zawiasy i zamknęła je na klucz. Dźwięki wystrzałów i krzyki umilkły. Odwróciła się i spojrzała na Christophera, błądzącego wzrokiem po pomieszczeniu. Był jakiś nieobecny.

- Wydostaliśmy się – wyjąkał cicho, a ona odpowiedziała:

  

- Jeszcze nie.

Prawdopodobnie przez strach umknęła mu cała droga ucieczki w to miejsce. Amazonka ucieszyła się.

- Przynajmniej nie widział tych ciał – stwierdziła i przytaknęła samej sobie. Zamknęła oczy i przyłożyła dłoń do skroni. – Tylko jak przywrócić go do rzeczywistości? Chyba dostał jakiegoś szoku i nie kontaktuje ze światem realnym.

Podeszła do niego i potrzasnęła jego bezwładnym ciałem. Zero reakcji z jego strony. Patrzył tylko na ściany i robił dziwną minę.

- Mam! – krzyknęła Sam i zamachnęła dłonią, która z rozpędu uderzyła chłopaka w twarz. Chris podskoczył jak oparzony i z głośnym syknięciem zaczął masować policzek.

- Za co? – zapytał ze wściekłością, na co ona uśmiechnęła się i obróciła w stronę okna. Rozsunęła żaluzje i sprawdziła czy teren jest czysty. Udało jej się wybrać wspaniałą część gmachu, gdyż przed nią widniał zaułek z porozrzucanymi kartonami, a od parapetu okna, aż do podłoża był niecały metr. Ledwo dotknęła dłonią ramy okna, usłyszała głos chłopaka. Tym razem ton jego głosu wymagał natychmiastowej odpowiedzi.

  - Gdzie jesteśmy i dlaczego? Kim jesteś? I dlaczego do jasnej cholery nie mam koszuli? – ostatnie pytanie wypowiedział krzykiem z nutą zdziwienia. Podszedł do niej i obrócił w swoją stronę, łapiąc za ramiona.

Oczekiwał odpowiedzi, której ona nie miała zamiaru mu udzielać. Nie miała na takie pierdoły czasu. Domyślił się, że nie poda mu odpowiedzi, więc zdecydował, że użyje siły. Ale z umiarem, aby nie skrzywdzić dziewczyny. Ścisnął mocniej ją za ramiona i potrząsnął.

- Odpowiadaj! – krzyknął tonem rozkazującym i potrząsnął jej ciałem ponownie. Westchnęła przeciągle.

- Takie małe drgawki nic na mnie nie wymuszą. Byłam już bardziej katowana – odpowiedziała prawie szeptem. – A jeśli dalej będziesz się mną bawić, to nie uratuję ci tyłka idioto!

Ze zdziwieniem puścił ją. Jego prawa brew uniosła się lekko do góry, co było oznaką zaskoczenia. Poznał ją. Teraz zauważył te podobieństwa. Może zmieniła wygląd, ale pewne szczegóły pozostały takie same. Widział dobrze mu znany zuchwały blask w oczach, zadziorność i poznał delikatną barwę głosu. Znał te cechy, bo bardzo mu się w niej one podobały.

- Amazonka? – wyszeptał w jej stronę. Na twarz dziewczyny wpełzł wyraz porażki. Chciała to przed nim ukryć, a on i tak się domyślił. Być może poznał ją po głosie. Mogła się nie odzywać.

- Co ci się stało? Jak?

- Nie ma na to teraz czasu. Złap mnie mocno za rękę i nie puszczaj. – rozkazała, a on posłusznie zrobił, co nakazała. Poczuła przyjemne ciepło i dreszcze na ciele. Oraz dziwne uczucie, które dało jej boski spokój. Potrząsnęła głową i wyskoczyli przez otwarte okno wprost na wielką górę kartonów. Tym razem ona wylądowała pierwsza, a on na niej. Kiedy już odzyskała dech, zauważyła go nad sobą. Pomimo ciemności, zauważyła rumieniec na jego twarzy i nieśmiałość, która i ona poczuła. 

- Chris?

- Hmm?

- Mógłbyś zejść? Czuje się nieco dziwnie. – wyszeptała, a on zniknął jej z oczu. Po chwili jego ręka podniosła ją i ustawiła do pionu.

***

- I co teraz? – zapytał, patrząc na budynek, gdy znaleźli się u jego wejścia.

- Pozostaje tylko jedno – powiedziała i wyciągnęła zza krzaków kanister z benzyną. Zaraz dokończy to, co zaczęła robić wcześniej. Wiedziała, że budynek jest polany soczyście benzyną i obłożony dynamitem.

- Dobry Killer – pochwaliła cicho kolegę po fachu, którego żywiołem były wybuchy i destrukcja, dzięki któremu wpadła na ten prosty i skuteczny sposób pozbycia się kłopotu.

- Nie. Nie możesz. Tam jest mój ojciec i inni! – krzyknął Chris i poczuł jak upada. Teraz widział tylko ciemność.

***

Scenariusz wciąż się powtarzał. Miał taki sam koniec. Bohaterka stała i patrzyła na palący się budynek i ginących w nim ludzi. Ale coś się jednak zmieniło. Tym razem nie czuła satysfakcji, lecz ból i pustkę. Tego czynu nie mogła sobie wybaczyć.

Obróciła się i popatrzyła na dwoje ludzi, opartych o jedno z aut. Leżeli na chodniku bezwładnie z zamkniętymi oczami jakby spali. Byli nieprzytomni. Starszy był strasznie posiniaczony i miał przecięty policzek, młodszy – zziębnięty, ponieważ brakowało mu koszuli, która ochraniałaby go przed zimnem nadchodzącej nocy. Dlaczego jej nie miał? Bohaterka wiedziała, gdyż sama zasłoniła nią twarz martwej kobiety, a następnie wzięła broń i zabiła morderczynię, która była winna jej śmierci.

- Bye Rubinku i cała reszto …

Wyszeptała i znikła za rogiem ulicy.