Amazonka #2

         Stukając rytmicznie długopisem o blat swojej ławki, Chris intensywnie myślał nad tym, w jakiej dyskomfortowej sytuacji się znalazł. Za jego plecami siedziała dziewczyna, której dłonie zostały zabrudzone krwią co najmniej kilkudziesięciu bezbronnych ludzi. Dziewczyna nie posiadająca sumienia i skrupułów, które powstrzymałby ją od dokonania tylu zbrodni. Pewnie w tym momencie rozglądała się po klasie i wymyślała, jaki rodzaj tortur zadać każdej żywej osobie, znajdującej się w tym pomieszczeniu. Po sekundzie zrozumiał jak bardzo absurdalna była to myśl.

- Głupi – szepnął do siebie i nagle podskoczył na swoim krześle, czując jak coś ostrego wbija mu się w plecy. Gdy pomyślał, że jego domysły o torturach mogą być słuszne, włos mu się  na głowie się zjeżył. Poczuł jak paraliżuje go strach i potrwało to kilka sekund, zanim zdecydował się obrócić za siebie i spojrzeć prosto w oczy zabójczyni. 

          Pierwszym co zauważył, był skierowany w jego stronę ołówek z mocno zatemperowanym czubkiem, który kręcił owalne kształty w powietrzu jakby chciał wycelować w jego najczulszy punkt. Dopiero później popatrzył na Amazonkę, starając się ukryć swój strach przed nią.  Zbiło go z tropu to, że dziewczyna uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i zapytała słodkim głosikiem:

 - Mogłabym pożyczyć na chwilkę zeszyt od ciebie?

           Poczuł jak całe odrętwienie ciała, które prześladowało go odkąd weszła do klasy, rozwiało się i zniknęło bez śladu, gdy ujrzał ten uśmiech. Na widok niewinnej twarzyczki przestał odczuwać niczym nieodpartą złość i obrzydzenie. Zrozumiał, że te wszystkie myśli, które nawiedzały jego umysł przez te kilka minut, były głupie. Dziewczyna nie wydawała się być taka straszna jak została opisana w aktach policyjnych.

- Czyżby policjanci się mylili? – zapytał sam siebie, sięgając po zeszyt i podając go w zamyśleniu dziewczynie, która nieco zdziwiona zachowaniem jej nowego kolegi, odebrała zeszyt bez żadnego słowa podziękowania i zaczęła sprawdzać na jakim etapie nauki była jej nowa klasa.

***

        Oparty o zadrapaną ścianę, popijał powoli sok jabłkowy z kartonika i przyglądał się dziewczynie bardzo uważnie. Siedziała na parapecie okna i czytała z zaciekawieniem jakąś książkę, zupełnie nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia uczniów, którzy ją mijali. Chociaż w szkole można było znaleźć wielu przedstawicieli różnych subkultur, dziewczyna bardzo wyróżniała się od innych. Każdemu rzucały się w oczy jej białe włosy, które zasłaniały nieskazitelnie gładką twarz i niebezpieczne spojrzenie różowych oczu. Christopher widział jak kilku osiłków próbowało zaczepić dziewczynę, lecz ona zbywała ich spojrzeniem, które mroziło krew w żyłach. Słyszał też jak inne dziewczyny wyśmiewały na głos jej czarną, dopasowaną sukienkę i wysokie obcasy, zazdroszcząc skrycie figury i stylu Amazonce. Była dziwna. Inna. Ta inność powodowała, że zaczęła stopniowo odpychać od siebie ludzi, którzy po pewnym czasie przestali zauważać jej osobę. 

          Mimo tego Christopher nie rezygnował i spędził całą przerwę, wpatrując się w nią. Starał się odnaleźć odpowiedź na pytanie, co przywiodło dziewczynę w mury publicznej szkoły i jaki w tym miała cel. Wiedział, że nie chciała się tylko uczyć, przecież nie musiała zadbać o dobre wykształcenie, które zapewni jej pracę. Ona już ją miała i pewnie czerpała z niej nie tylko satysfakcję, ale i tez spore sumki pieniędzy, które zapewnia jej spokojna starość. O ile nie zostanie złapana przez jego ojca. Christopher uśmiechnął się pod nosem i usłyszał donośny odgłos dzwonka, oznajmiającego, że jego obserwacje zostały zakończone. Musiał zająć się teraz lekcjami.

***

           Związała swoje białe włosy w mały kok, który dodawał jej lat. Sprawnym ruchem namalowała czarną kredką do oczu długą, prostą linię na powiece, która sprawiła, że zaczęła przypominać słynna władczynię Egiptu – Kleopatrę. W takiej fryzurze i z takim makijażem czuła się jak dorosła i wydawało się jej, że tak postrzegali ją inni ludzie. W głębi duszy wiedziała jednak, że nadal jest małym dzieckiem, potrzebującym pomocy, opieki i miłości. Nie mogła liczyć, że dostanie to wszystko. Świat zapomniał o jej istnieniu w momencie, gdy została skazana na bycie tym, kim teraz była. Wiedziała także, że ona sama już od dawna nie potrzebuje jakichkolwiek uczuć do tego, aby mogła normalnie funkcjonować. Stała się samowystarczalna. Pokonała słabości, które ją ograniczały. Wyzbyła się wszelkich emocji z własnego umysłu i serca. Stała się zwykłą bronią w rękach diabła.

              Wzięła do ręki swoją podręczną teczkę i wyszła z domu, zamykając za sobą drzwi na cztery zamki. Choć ludzie mijali ją ze strachem w oczach, uważała, że ostrożności nigdy za wiele. Mieszkała w tej części miasta, którą omijano szerokim łukiem. W dzielnicy znajdowali się sami złodzieje, przestępcy i narkomani. Można ich było spotkać na każdej ulicy, w każdym ciemnym zaułku. Stali i rozglądali się nerwowo wokoło, poszukując ofiary, aby tylko móc się wzbogacić i wydać kasę na swoje nałogi. Amazonka gardziła nimi tak samo jak sobą, nie różniła się od nich żadnym szczegółem. Tak samo jak oni miała swoje beznadziejne życie, swoje sekrety i zduszone marzenia. Chciała żyć normalnie jak nastolatka, ale świat pozbawił ją tego i wybrał dla niej całkiem inną drogę. Zamiast tego zarabiała zabijając jakieś finansowe szychy na zlecenie ludzi, którzy zazdrościli im pieniędzy i szczęścia. Z biegiem czasu stała się odporna na takie życiowe głupoty jak współczucie, opór przed pociągnięciem za spust czy zabrudzeniem sobie dłoni czyjąś ciepłą krwią. Stała się niczym robot, który spełnia polecenia swojego egoistycznego pana. Nawet jeśli chciała to zmienić, nie umiała żyć inaczej jak dotychczas.

              Popatrzyła z obrzydzeniem na grupę pogrążonych ludzi na haju, którą minęła, idąc w stronę swojego auta. Każdy z nich był kompletnym wrakiem człowieka, więzionym we własnym brudnym ciele, zniszczonym przez szkodliwe nałogi.

 - Jestem tak samo zniszczona jak oni. - stwierdziła i poczuła napływający smutek do jej zepsutego serca. Zabiła go już na wejściu i starała się, o tym tak dużo nie myśleć. Szła odgrodzona od uczuć przez zapadłe ulice dzielnicy, rozmyślając coraz bardziej o swojej misji, a nie o swoim marnym życiu. Szybko jednak zmieniła swój tor myślenia i przypomniała sobie twarz chłopaka, którego poznała w nowej szkole. W jego oczach widziała coś znajomego, takie same odczucia miała już kiedyś, patrząc na twarz osoby, której nie mogła sobie przypomnieć. Zdziwiło ją to. Od kiedy pamiętała pamięć jej nie zawodziła, doskonale pamiętała każdy beznadziejny szczegół swojego życia. Miała fotograficzną pamięć, dlatego tak szybko przeszła to cholerne szkolenie na zabójcę. Nauczyciele walki ją podziwiali za zręczność i szybkość wykonywanych przez nią ruchów, ona jednak nie czuła się tym jakoś zaszczycona. Od dziecka musiała walczyć, aby przetrwać przy życiu, walka była jej potrzebna do obrony. Kiedy brakowało na jedzenie, używała swojego sprytu i umiejętności do kradzieży jedzenia, potrzebnego do życia. Nigdy nie mogła liczyć na tak zwanych przyjaciół ani rodzinę. Zawsze była sam. Bez względu na wszystko.

          Musiała rozwiązać jeszcze jedną zagadkę, dotyczącą tego chłopaka. Dlaczego tak bacznie przyglądał się jej osobie, gdy spędziła samotnie przerwę na korytarzu. Przeczuwała, że wkrótce coś złączy jej losy z nim. Była tego pewna. Intuicja nigdy jej nie zawodziła.

          Ruszyła do swojego sportowego Ferrari koloru bieli, który stał na strzeżonym parkingu. Przeszła obok straży bez żadnego problemu, wsiadła do auta i chwilę później była już na drodze do nowej ofiary, która miała uzupełnić jej kolekcje.

***

          Detektyw Hudson usłyszał dźwięk telefonu. Podszedł do biurka i podniósł szybkim ruchem słuchawkę. Przytakiwał głową i marszczył nerwowo swój nos. Gdy odłożył słuchawkę, westchnął i krzyknął:

- Chris!

          Usłyszał huk jakby ktoś zrzucał wielkie, kamienne kule po schodach, a chwilę potem stanął przed nim jego syn, przygotowany do drogi. Detektyw przyjrzał mu się ze zdziwieniem, gdy wciągał łapczywie powietrze, starając się wyrównać oddech.

- Chciałem ci powiedzieć, że wyjeżdżam na kilka godzin. Czeka mnie nowa misja. – jego oczy zabłysły podekscytowaniem, gdy wymówił słowo „misja”. 

- Nie zostawisz mnie chyba tutaj samego. – odparł Christopher, pokazując mu pusty dom. Wokół nich panowała niczym nie zmącona cisza. Nawet zegarek, leżący gdzieś w kącie salonu, wydawał z siebie niedosłyszalne z daleka cykanie. Mark westchnął, wiedząc, że jego syn zaraz zacznie go przekonywać, aby wziął go razem ze sobą.

- Wiesz, ze nie mogę. Będzie niebezpiecznie. – rozpoczął swoją rodzicielską tyradę, starając się jak najbardziej zniechęcić Chrisa do tego pomysłu. – Wszędzie może się czaić niebezpieczeństwo. Nie poradzisz sobie, gdy się na nie natkniesz.

- Zostawiając mnie samego w domu, też nie będzie bezpieczne. Lepiej żebyś miał mnie blisko siebie pod opieką. Zawsze mogę ci w czymś pomóc. Przydać się. – chłopak zaczął go przekonywać, udając bezbronne dziecko, które potrzebuje opieki.

- Wiesz, że nie mogę… - westchnął detektyw, lecz nie zostało mu dane zakończyć rozpoczętego zdania.

- Będę przy tobie, a w razie niebezpieczeństwa się schowam. – Chris spojrzał błagalnie na ojca, który poczuł się przegrany. Zbyt szybko mu ulegał, wiedząc, że jego decyzja, nawet tak niebezpieczna, może go uszczęśliwić. Dla detektywa przede wszystkim liczyło się dobro jego dziecka.

- Dobrze. Ale w razie niebezpieczeństwa wiesz, co masz robić.

- Wiem, wiem. – wymruczał pod nosem chłopak, uśmiechając się szeroko do ojca.