Labirynt myśli #2

        Znacie ten moment, kiedy świadomość wraca do ciała z jakiegoś oddalonego miejsca do realnego świata? Tę chwilę przed przebudzeniem, gdy słyszycie wszystko, co dzieje się wokół was, lecz nie możecie nawet się poruszyć czy odezwać? Właśnie to się działo ze mną zanim przebudziłam się we własnym łóżku, przepełniona bólem. Pływałam na falach nierozbudzonej świadomości, chwytając skrawki rozmów, zapachów, a nawet dotyku z realnego świata. Silny zapach ziemi otaczał mnie niczym mgła, sprawiając, że czułam się bezpieczna. Niski męski głos brzmiał jak kołysanka, choć nie mogłam zrozumieć żadnego z padających w niej słów. Nie wiem ile tonęłam w tej ciemności, czas nie miał dla mnie żadnego znaczenia. Liczył się tylko ten zapach i głos. Przykre było obudzenie się i powrót do miejsca, które przywitało mnie bólem mojego zmęczonego ciała i ostrym światłem jarzeniówek, wiszących tuż pod sufitem. Mrugałam nerwowo, patrząc bezmyślnie na biały sufit, posiadający zatarte ślady po różnych, dziwnych rzeczach, którymi ktoś kiedyś rzucił z premedytacją do góry. Po kilku sekundach wróciły wspomnienia sprzed tego zapomnienia. Brązowe źrenice wpatrzone we mnie, zapach ziemi i ciężar przygniatanego ciała. Wszystko stało się takie wyraźne, takie realne. 

Podniosłam się powoli, opierając ciężar swojego ciała na łokciach. Mimo ostrożnego zachowania, poczułam mdlące zawroty głowy, lecz nie zmierzałam się poddać. Gdy moje nogi dotknęły podłogi, poczuła się pewniej. Odepchnęłam się od ramy łóżka i zrobiłam krok na przód. Silny ból w nadgarstku zwrócił moją uwagę na tyle długo, że zauważyłam bandaż na dłoni w miejscu, gdzie znajdował się mój nadgarstek. Nie przejęłam się tym zbytnio. W życiu doznałam takiego bólu, że ten był dla mnie zwyczajnie niczym. Zaledwie kroplą w morzu cierpienia. Zarzuciłam na siebie powoli bluzę i wsunęłam stopy w stare, rozwalające się trampki. Otworzyłam drzwi i zaczęłam słuchać, pozwalając, aby kontrolę nade mną przejął mój dar. Słuchałam uważnie, aż nie odnalazłam pożądanego przeze mnie nurtu myśli. Nie śpiesząc się, ruszyłam ostrożnie stawiając nogę za nogą i kierowałam się w stronę małej sali, która pełniła w tym domu rolę pokoju przesłuchań nowych mieszkańców. Człowiek mógł poczuć się tam jak podczas przesłuchania w komendzie policji. Dwa białe plastikowe krzesła, a pomiędzy nimi równie biały i plastikowy stół, nie były szczytem wygód jakie Kier mógł zapewnić swoim nowym podopiecznym. On też raczej nie dbał o nasze miłe wrażenie, lecz pilnował, aby każdy użyteczny dar był na jego rozkazy. Byliśmy tylko marionetkami w jego grze, której nie potrafiłam rozgryźć. 

Nawet gdybym nie wiedziała, gdzie ich szukać, usłyszałabym z daleka dzikie krzyki prowadzonej przez nich kłótni. Dwa męskie głosy walczące ze sobą jak dwa lwy, które pragną dominacji w stadzie. A pomiędzy nimi cichy, dziewczęcy głos, nie będący jednak sędzią tego sporu lecz jego powodem. Gdy zbliżyłam się już dostatecznie blisko, aby widzieć korytarz, na którym znajdowały się drzwi do pokoju przesłuchań, dostrzegłam stojącą przed nimi drobną, dobrze mi znajomą postać. 

Emilie stała idealnie wyprostowana jak przystało na dziewczynę, pochodzącą ze szlacheckiej rodziny, która mimo współczesnych realiów, dalej kształciła swoje dzieci według tradycji. Jej głowa lekko przechylała się w lewą stronę, a spojrzenie było utkwione bezpośrednio w zamknięte drzwi. Poruszała ustami jak w trakcie rozmowy z kimś, lecz nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Emilie posiadała niezwykły dar – potrafiła rozmawiać ze zmarłymi duszami. Uwielbiała to robić i chyba jako jedyna w naszym domu kochała dar, którym została obdarzona. Mimo, że właśnie przez niego została wygnana z domu i uznana za obłąkaną.

Podeszłam do niej nie siląc się na ostrożność. Wiedziałam, że i tak mnie nie usłyszy. Podczas takich rozmów z duchami wyłączała się dla prawdziwego świata. Stanęłam obok sporo niższej od siebie dziewczyny i czekałam na jej powrót do żywych. Nie zdziwcie się, że podskoczyłam ze strachu, kiedy usłyszałam jej spokojny głos:

- Duchy mi powiedziały, żebyś uważała na kobietę, znajdującą się w tym pokoju. 

- Co? – nie zdążyłam nawet zareagować i dowiedzieć się, czemu duchy mnie ostrzegały akurat teraz zwłaszcza, że w moim życiu spotkałam już wiele osób, które chciały mojego cierpienia. Emilie odwróciła się do mnie tyłem i ruszyła w sobie samej znanym kierunku, ponownie wracając do niemej rozmowy z duchami. 

            Wciągnęłam porządny „łyk” powietrza i wypuściłam go ze świstem na zewnątrz. Nie wiedzieć czemu słowa Emilie sprawiły, że poczułam strach. Spojrzałam na drzwi które niezmiennie pozostawały zamknięte i złapałam za ich klamkę. Przez moje ciało przeszedł silny prąd, który sparaliżował mnie. Stałam bez ruchu, zmuszona do czytania myśli osoby, która przypadkiem trzymała klamkę z drugiej strony drzwi. Myśli tej osoby były straszne. Życzyła komuś szczerze śmierci, którą sama chciała mu zadać w sposób tak brutalny, a zarazem dokładnie przemyślany, że poczułam się tak jakbym grzebała w umyśle jakiegoś psychopaty. Nie potrafiłam zdjąć dłoni z klamki, dlatego nie było dla mnie wielkim zaskoczeniem, gdy drzwi otworzyły się, a siła użyta do tego czynu zwaliła mnie na podłogę, obijając mi te części ciała, które ocalały nienaruszone po ostatnim wypadku. Nić, która połączyła nasze dwa umysły, została zerwana, a ja poczułam się wolna. Podniosłam się powoli z podłogi, nonszalancko otrzepując swoją bluzę z niewidzialnego brudu. Grałam na czas. Wiedziałam kogo zobaczę, gdy tylko przestanę skupiać się na sobie. Przyczynę moich ran nie tylko na ciele, ale i też umyśle. 

            Uniosłam głowę i zauważyłam jak lodowate spojrzenie bada moje ciało centymetr po centymetrze jakbym była czymś niezwykłym. Gdy jej wzrok spotkał się z moim, na kobiecych ustach zagościł nieszczery uśmiech. Mój umysł przeszedł w czujny tryb i choć nie było w moim zwyczaju czytać komuś w myślach bez uprzedzenia, chciałam zrobić wyjątek, aby w razie czegoś niespodziewanego z jej strony, zareagować odpowiednio szybko. Nie ufałam tej dziewczynie. 

- Simon! – krzyknęła do kogoś, kto pozostawał jeszcze w głębi pokoju przesłuchań.- Znalazłam twoją poszkodowaną owieczkę. I chyba przypadkiem ją uszkodziłam. 

            Mówiła o mnie tak jakbym była zabawką, którą zepsuła podczas nieostrożnej zabawy. Poczułam jak wściekłość wkrada się do mojego umysłu. Nie byłam pewna dlaczego tak mocno na mnie oddziaływała jej obecność, ale intuicja nigdy mnie nie zawiodła. Takich jak ona należało unikać i darować sobie jakiekolwiek kontakty. 

            Z pokoju wyszedł najpierw Kier i zaprosił kogoś gestem, aby ruszył za nim. Nim postać chłopaka wyłoniła się z pokoju, poczułam ten niezwykły zapach ziemi. Myślałam, że zemdleję. Jedno brązowe spojrzenie dało mi do zrozumienia dwie rzeczy. Był kimś wyjątkowym, kimś innym niż my wszyscy zebrani w tym okropnym miejscu. A ja wiedziałam o nim tylko tyle, że nie słyszałam jego myśli. I to sprawiło, że mój strach urósł do niewyobrażalnych rozmiarów. 

            Simon podszedł do mnie spokojnie, z ufnością, której nie spotkałam u nikogo innego w całym swoim życiu. Był wyższy ode mnie o głowę, z lekkim zarostem na brodzie, który ginął w rozpuszczonych, kasztanowych włosach. Na jego twarzy zauważyłam kilka małych piegów, które dodawały jego twarzy łagodności. Spod mocno znoszonej koszuli w staromodną kratę wyłaniał się delikatnie zarysowany kształt jego mięśni. Pobrudzone błotem dziurawe dżinsy i rozwalając się trampki z najtańszej firmy wcale nie sprawiały, że tracił na uroku. Mimo swej postury i zaniedbanego wyglądu nie budził we mnie wstrętu. 

            Wyciągnął do mnie niepewnie dłoń w geście powitania. Ujęłam ją i poczułam napływające ciepło do mojego ciała. Wyczuwałam szczerość, a jednocześnie strach w tym geście. Zamiast myśli przez ułamek sekundy przez moje ciało przelała się mieszanka emocji, która mogłaby w większej dawce doprowadzić mnie do bólu. Przeżył coś, co sprawiło, że był teraz czymś, czego nienawidził. Dziewczyna była dla niego kimś bliskim, lecz w jego miłości do niej był gniew. Nie potrafiłam tego zrozumieć. Emocje trudniej jest odczytać niż myśli. 

            Całą tą, chorą jak dla mnie, sytuację przerwał Kier, który chrząknął znacząco w naszą stronę. Wskazał palcem na pokój i zmarszczył niecierpliwie brwi. Nie musiał używać swojego daru, bym wiedziała czego ode mnie w tej chwili oczekuje. Musiałam zacząć tradycyjne badanie nowych, ich zamiarów i możliwości. Tylko jak miałam czytać w myślach, skoro ich nawet nie słyszałam. Wiedziałam, że muszę wpaść na jakiś pomysł i to szybko, zanim zdemaskuję się przed Kierem. 

            Simon puścił moją dłoń i ruszył jako pierwszy. Był spięty, lecz starał się wyglądać spokojnie. Mój pan – mdliło mnie, gdy w ten sposób kazał nam o sobie mówić – ruszył za chłopakiem. Mnie pozostało iść za nimi jak posłusznemu słudze. Mijając próg mogłam wyczuć chłód nie tylko na swoim ciele, lecz i w umyśle. Dziewczyna idąca za mną nie ukrywała, że darzy mnie nienawiścią. Nie spodziewałam się tak mocnej reakcji po kimś, kogo nie znałam nawet jednego dnia. I choć nie byłam wróżką z góry wiedziałam, że to będzie najgorsze przesłuchanie nowych w całej mojej karierze przesłuchującego.