Labirynt myśli #1

            Stałam nieruchomo, patrząc pustym wzrokiem przed siebie. Starałam się ignorować panujący wokół chłód i dreszcze, nawiedzające moje ciało w regularnych odstępach. I choć starałam się nie wyrażać żadnych uczuć, w środku czułam się jak dymiący wulkan przed erupcją. Moja złość wzrastała, gdy przypominałam sobie o wygodnym łóżku i ciepłej, puchatej kołdrze. Nie pozwolili mi się nawet ubrać. Siłą wyciągnęli z pokoju. Jedyne co zdążyłam zabrać przed wyjściem to stary, wytarty polar, który zapodział się na krześle przy wyjściu z pokoju. To on właśnie teraz chronił moje ciało przed zamianą w lodowy posąg. Wyczuwałam nadciągające przeziębienie i uporczywy katar, który już teraz przeszkadzał mi oddychać. Czułam się bezradnie i żałośnie. 

            Jak zawsze w tych momentach wewnętrznego załamania przychodziła moja kochana Elena, która teraz czule obejmowała mnie w pasie, a jej gruby płaszcz z futrem osłaniał mnie od lodowatych powiewów wiatru. Czarne loki tulącej łaskotały mnie delikatnie w nos, a jej ciepły oddech odmrażał mój prawy policzek. I bez daru widzenia Eleny, wiedziałam, że zimny wiatr to zapowiedź srogiej zimy, która nadchodziła do nas zza wysokich gór, które otaczały nas z trzech stron niczym niekompletny mur. 

- Wytrzymaj słoneczko. Zaraz będą. – słowa jasnowidzącej pocieszyły mnie i rozgrzały nadzieją od środka. Dar Eleny był bardzo praktyczny – znała przyszłość. Nie musiała się martwić tak jak ja teraz, że przemarznie na kość. Wiedziała, że dziś po nas przyjdą – tak samo jak robili to już wiele razy wcześniej. 

            Elena przytuliła się do mnie mocniej, a chwilę potem poczułam kolejny dreszcz, silniejszy niż te poprzednie. Wiedziała, że będę potrzebowała tego dotyku. Z resztą była jedyną osobą w tym miejscu, której dotyk nie powodował u mnie napadu paniki. Elena nie musiała zaglądać w przyszłość, aby wiedzieć, że w moim życiu zdarzyło się coś strasznego. Wszyscy mogli to zobaczyć. Wystarczył widok blizn, rozciągających się na całych moich rękach – od nadgarstków przez ramiona aż po plecy, gdzie kończyły się jedną, dużą blizną w kształcie przekreślonego serca. To była bolesna pamiątka. 

            Najgorsze jest to, że dla zachowania pozorów ograniczonego daru, musiałam dotykać ludzi wokół, aby poznać ich myśli. Tak, potrafię czytać w ludzkich myślach, ale nie tylko to. Gdybym chciała mogłabym zmienić czyjeś wspomnienia na zmyślone, mogłabym usunąć wszystko i pozostawić pustkę. Wyobraźcie sobie dynię bez miąższu w środku. Pustą i bez życia. Takiego człowieka mogłabym stworzyć w jedną chwilę, bez zbędnego wysiłku. Nie wiem jakie robi to na was wrażenie, ale dla mnie jest przerażające. Zniszczenie człowieka w ten sposób oznacza dla mnie to samo co zabójstwo. Nie jestem mordercą. Ograniczam się. Trzymam swój dar w ukryciu na wypadek, gdyby ktoś chciał się mną posłużyć jak bronią. Znam taką osobę. Jesteśmy ze sobą blisko. W końcu mieszkam w jego domu.

- Już są. – Elena uszczypnęła się lekko w dłoń. To był jej sposób na wybudzenie się z transu i wrócenie do rzeczywistości. Mało kto wiedział, dlaczego tak robi. Ja poznałam ten sekret dzięki jej myślom. Dziś wstydzę się, że czytałam w myślach tej cudownej osoby. Dar tej kochanej przez większość istoty był taki nieszkodliwy. Znała przyszłość, lecz nie dokładnie. Zazwyczaj gdy dowiadywała się o czymś, co było pewne, było już za późno. Człowiek jest zmienny, błądzi między swoimi zamiarami, więc jego przyszłość nie zawsze jest tak przejrzysta, jakbyśmy tego chcieli. 

            Ciche pomruki silnika starej, mocno zardzewiałej furgonetki przywróciły mnie do rzeczywistości. Wjechała na teren naszej posiadłości z gracją, lecz robiąc hałas godny niejednego czołgu. Zwracała na siebie uwagę każdego, lecz dla ludności pobliskiego miasteczka była czymś, co widzieli codziennie. Każdego dnia jeden z nas jechał w asyście starego Franka – szofera do miasta pod pozorem zrobienia zakupów. Tak naprawdę robiliśmy to tylko po to, aby nikt nie dziwił się na nasz widok. Chcieliśmy, aby ludzie z miasta nas znali i nie uważali za kogoś nadzwyczajnego. 

            Pojazd zatrzymał się tak blisko nas, że poczułam duszący zapach dymu z rury wydechowej. Wiedziałam i bez czytania w myślach kierowcy, że dziś nie prowadził Frank. Nie myliłam się. Drzwi od kierowcy otworzyły się z trzaskiem i z auta wyskoczył Kier – nasz wybawiciel. Chciał, abyśmy tak o nim myśleli. Tak naprawdę jednym spojrzeniem zmuszał wszystkich wokół siebie do posłuszeństwa. Potrafił namieszać w umyśle każdego tylko nie mnie. Nie był tego do końca świadomy, ale wiem, że zaczynał coś powoli podejrzewać. Nie zawsze umiałam na czas odnaleźć jego myśli w tłumie innych. Być może przeoczyłam kiedyś jego podświadomy rozkaz. Być może, ale nie będę się tym teraz martwić. 

            Kier był dość młody. Liczył sobie dwadzieścia osiem lat, a już był niezłą szychą w branży hazardowej. Dzięki sprytowi i zdolnościom zmuszania innych do swojej woli, otworzył w przeciągu pięciu lat dwadzieścia kasyn w różnych miejscach w kraju i dorobił się niezłego majątku. Przed uzdolnionymi nie chwalił się raczej swoim majątkiem. Wolał przemilczeć ten temat. Oczywiście ja wiedziałam kim jest i co robi, przecież jego myśli pchały się do mojego umysłu natarczywie póki ich nie wysłuchałam. 

            Podszedł do mnie pewnym krokiem i skinął głową na powitanie. Blond włosy drgnęły delikatnie podczas wykonywania tego gestu. Ominął mnie i ujął delikatnie dłoń Eleny, na której złożył delikatny pocałunek. Mimo tylu kłamstw wiem, że jego uczucie do niej było szczere, choć bywał dla niej niekiedy brutalny. Te siniaki na dłoniach czy szramy po paznokciach na plecach. Pamiętam je bardzo dokładnie. Gdy przywitał się z ukochaną, ponownie zwrócił wzrok na mnie i nic nie mówiąc, przesłał do mojego umysłu jeden rozkaz:

-„Wypakuj.”

            Kolejny raz mnie sprawdzał. Nie znosiłam kiedy to robił, lecz nic nie mogłam poradzić. Nie miałam dokąd pójść, a tylko on dawał mi dach nad głową. Podeszłam do auta i otworzyłam bagażnik. Od razu usłyszałam, że ktoś wstrzymał wewnątrz oddech. Zamiast zobaczyć to, co zazwyczaj czyli jedną osobę, skuloną w samym rogu, tym razem zauważyłam dwa worki, mocno związane na samym końcu grubym sznurem. Worki poruszały się delikatnie pod wpływem oddechu osób w nich zamkniętych. Postawiłam jedną nogę na podłodze wewnątrz auta i przyciągnęłam do siebie pierwszy worek. Zrzucając go na ziemię, nie miałam wyrzutów sumienia za mój bark delikatności. Osoba wewnątrz miała tak okropne myśli w swojej głowie, że chciałam splunąć na worek w akcie pogardy. Powstrzymałam się jednak, przełknęłam ślinę i zabrałam się za drugi worek. Ten był cięższy i gdyby nie westchnienie, które wydobyło się z niego, pomyślałabym, że osoba w nim zamknięta, nie jest żywa. Dlaczego nie byłam w stanie słyszeć jej myśli? Nie miałam czasu na zastanawianie się nad tym. 

- „Otwórz.”

            Wróciłam do pierwszego worka i drżącymi dłońmi zaczęłam rozwiązywać skomplikowany węzeł. Chwilę później z fałd szorstkiego materiału wyłoniła się młoda dziewczyna o niespotykanie jasnych włosach, która spojrzała na mnie nienawistnym wzrokiem. Jej oczy były niezwykłe. Przypominały mi góry lodowe – jasne, przejrzyste, w lekkim odcieniu niebieskiego. Wyciągnęłam w jej kierunku dłoń, chcąc pokazać Kierowi, że chcę poznać dopiero myśli nieznajomej. Nie zdążyłam niestety dotknąć choćby włosa. Usłyszałam nagły dźwięk rozrywającego się materiału worka i cichy przerażony krzyk Eleny. Coś ciężkiego upadło na mnie z niesamowitą siłą. Poczułam ból w nadgarstku, lecz nie mogłam się poruszyć. Ledwo oddychałam, przygnieciona ciężarem czyjegoś ciała. Patrzyły na mnie zniewalająco brązowe oczy o łagodnym spojrzeniu. Widziałam w nich w tej chwili także strach i determinację. Poczułam jak słabnę i tracę dech w piersi. Nie pamiętam, co działo się dalej. Oczy same mi się zamknęły.